Het zit er weer op, Duchenne Heroes 2018 is een feit. Dit jaar stonden we als team met 11 bikers aan de start tussen de andere 250 deelnemers. Dit jaar hebben we als team ruim 37.000 euro opgehaald! In totaal is er dit jaar weer ruim een 900.000 euro opgehaald.
Vrijdag 7 september werd er door een klein deel van het team al afgereisd naar Bure in de Ardennen. Ook dit keer gingen gingen Masja en de kinderen mee om het team uit te zwaaien. Maar nu zouden Masja en Noëlle gaan nu als deelnemer van start. Zaterdag was er het traditionele weerzien oude bekenden, het laatste materiaal te controleren en in orde te maken en in alle rust toe te leven naar de kick-off. De kick-off werd ‘s avonds verzorgd in de centrale tent t.o.v. een honderden bikers, begeleiders en vrijwilligers. Noëlle werd nog speciaal onder de aandacht gebracht omdat ze, met haar 15 jaar, de jongste deelneemster was van het evenement. Duchenne Heroes 2018 kon eindelijk beginnen.
Zondag 9 september, alle bikers staan aan de start. Jan-Willem was de enige debutant binnen ons team en de spanning stond op zijn gezicht te lezen. Elk team wordt gepresenteerd en na 30 minuten mogen wij van start…. eindelijk! Snel nog even een teamfoto samen met Stan en we gaan. De eerste dag is altijd een dag om geleidelijk in te komen 101km 1700hm dat ging redelijk eenvoudig. In tegenstelling tot vorig jaar was de eerste dag direct een hele leuke mooie route, na een slow start is het echt genieten geblazen. Met een brede lach komen we over de finish, de kop is er af!
Dag 2, op dag 1 waren al drie groepjes gemaakt van snelle klimmers, snelle dalers en de 70 rijders. Dit is om te voorkomen dat we te veel tijd verliezen door op elkaar te moeten wachten en te laat bij de checkpoints komen. Met 93km en 2050hm wordt het weer een tikje zwaarder. Het eerste deel zijn nog korte steile klimmetjes maar na het checkpoint begint het serieuze werk, we gaan de hoge Ardennen in en dat betekent lang en steil klimmen. Maar na een lange klim komt natuurlijk ook een lange afdaling! Gierend gaan we veel te hard van elke berg weer naar beneden om er achter te komen dat je van afdalen veel korter kunt genieten dan van klimmen. Uiteindelijk wordt de laatste klim beloond met de afdaling van La Roche. Dit is de meest spectaculaire afdaling in de Ardennen. Alle veringen worden op maximaal gezet en we denderen de berg af rechtstreeks het dorp in, we zijn weer op de camping. Uitrusten nu want morgen is de koninginnerit!
De koninginnerit…altijd spannend want je weet dat deze dag pijn gaat doen. Je hebt inmiddels twee dagen in de benen en dan komt de zwaarste tocht er dus nog aan. De angst sloeg ons al bij voorbaat om het hart want tja vanuit La Roche vertrekken betekent meestal dat je “de muur” wordt opgestuurd. En ja hoor ook dit jaar zat deze in de route. Koud met stramme spieren moet je direct 25% technisch klimmen, dit is voor een klein stukje te doen maar 80% van alle bikers is genoodzaakt af te stappen en verder te lopen. Deze rotklim was eigenlijk een waarschuwing voor de rest van de route, zwaar technisch en vervelend. Een dag om snel te vergeten….. Maar ook aan dit soort dagen komt een einde en komen we toch weer op de camping waar onze lieve begeleiders het kamp hebben ingericht en klaar staan met een biertje en een hapje. ’s Avonds maar eens de massage tent opzoeken om de boel eens goed los te laten trekken.
Dag 4 wordt door ons al snel gebombardeerd tot de echte koninginneroute. Dit is een hele mooie route met ook genoeg hoogte meters, technische klimmen en afdalingen. Alleen is vandaag de verdeling beter en het landschap veel mooier. We rijden door de hoge Ardennen richting Spa. Het was wel een dag van lekke banden, kapotte shifters en een valpartij. Robert moet verder met gekneusde ribben. Ach tanden op elkaar, iets rustiger in de afdalingen en zo kom je dan toch ook weer bij de finish.
Dag 5 op weg naar Nederland! We gaan vandaag via de Hautes Vagnes (het hoogste punt van de Ardennen) door richting het drielandenpunt en vervolgens Valkenburg. Tijdens de avond meeting werd ons al gewaarschuwd dat dit een soort tweede koninginnerit zou worden. Daar was geen woord van gelogen. Het was een heel taaie rit maar wel ook een heel mooie. Het is elke keer weer even wennen om in Limburg te fietsen. Je wordt door de route bouwer van heuvel naar heuvel gestuurd terwijl je voor je gevoel prima tussen die bulten door kunt fietsen. Voor de fietsers die vaker in Valkenburg gefisht zijn wachtte een onaangename verrassing. In plaats door Valkenburg heen direct de camping op te fietsen werden we eerst nog een enorme rotklim opgestuurd om vervolgens in een boog om de camping naar de finish toe te fietsen. Dat zagen we niet aankomen en doet dus extra pijn na 100km fietsen. Gelukkig stond het bestuur van Duchenne Parent Project weer zoals elk jaar op dag 5 bij de finish met een lekker verrassing en een kadootje.
Dag 6 de een na laatste dag! Dat motiveert om flin de gang er in te zetten. Het is een vlakke vrij saaie route maar dat vind iedereen prima. We geven er flink gas op om om 15.30uur al weer op de camping te komen. Godzijdank weinig hoogte meters want de benen zijn leeg en willen niks meer. Het is vrijdag dus de feestavond! Iedereen trekt een gek pakje aan en er wordt tot in de late uurtjes gevierd dat we bijna thuis zijn.
Dag 7…6uur de wekker…auw….snooze….auw toch maar opstaan. Vandaag rijden we naar de finish. Noëlle en Masja zijn ook weer aangeschoven om het laatste stuk te doen. De langzame groep had al besloten om deze dag samen met de dames te fietsen dus we gaan op pad om de laatste 70km uit te rijden richting Eindhoven. Een saaie toch zonder hoogtemeters en dat is maar goed ook. Het is mooi geweest. Op checkpoint drie worden alle bikers verzameld om in een lange kolonne het finish terrein op te rijden waar een paar duizend uitgelaten vrienden, familie en bekenden ons opwachten. Samen met beide Stannen rijden we de finish over…kippenvel! De fietsers worden op het podium in het zonnetje gezet en de uitslag wordt bekend gemaakt: ruim 900.000 euro! Prachtig volgende jaar zijn we er weer bij.